Najpiękniejszych chwil w życiu nie zaplanujesz. One przyjdą same.

Phil Bosmans

Mijały dni, moje życie biegło swoim torem i tylko czasem wracałam wspomnieniami do momentu, w którym na mojej drodze stanął On. Zastanawiałam się, czy aby na pewno to wydarzenie miało miejsce, bo wraz z upływem czasu wspomnienia się rozmywały i już niczego nie mogłam być pewna.

Kiedy wreszcie zdążyłam zaakceptować fakt, że to wszystko mi się przyśniło, a wyrwaną  z notatnika kartkę tłumaczyłam sobie ingerencją mojej siostrzenicy; odebrałam połączenie od numeru, którego nigdy wcześniej nie widziałam na oczy.

Przedstawił się grzecznie i zapytał, czy rozmawia z dziewczyną, która zgubiła się w Spodku. Przez głowę przeleciało mi z tysiąc myśli, zaczynając od tego, że zrobiłam z siebie wtedy idiotkę, a kończąc na tym, że to jednak zdarzyło się naprawdę. Myśli nie szły w parze ze słowami i w słuchawce zapanowała głucha cisza, ja nie powiedziałam ani słowa, dopiero Marcin zaniepokojony brakiem odzewu zaczął bezsilnie i z rosnącym zniecierpliwieniem powtarzać „Halo?”. Może to dało mi ostatecznego kopa, bo słabym głosem odrzekłam:

- Tak, to byłam ja. Miło, że dzwonisz. – Wspięłam się tym samym na wyżyny elokwencji i dochodząc do siebie zaczęłam zastanawiać się, jaką sprawę ma do mnie, że zaszczycił mnie telefonem. Nie miałam zielonego pojęcia, ani nawet czerwonego, co też reprezentant Polski w siatkówce mężczyzn mógł oczekiwać ode mnie, zwykłej studentki inżynierii środowiska.

Dowiedziałam się po pewnym czasie, kiedy to wreszcie zaczął mówić od rzeczy i przestał rozprawiać o pogodzie, ostatnio rozegranym meczu i tym, że Zagumny ma ostatnio stany lękowe. Zupełnie nie wiedziałam, po co mi wiedza na każdy z tych tematów, w końcu nie znałam tego człowieka z innej perspektywy, jak tylko sławnego siatkarza. On mnie nie znał tym bardziej, nawet pewnie nie wiedział, jak mam na imię. Otóż okazało się, że Marcin chce mnie zaprosić do kina.

Sklęsłam w sobie, słysząc tę propozycję, wypowiedzianą nieco zbyt szybko, bym mogła załapać, o co mu chodzi, musiałam poprosić o powtórzenie.

-Ale że kino? Jak, gdzie i kiedy?” – wciąż myślałam, że jednak się przesłyszałam.

-Normalnie, chcę cię zaprosić do kina. Gdzie chcesz i kiedy chcesz – zamyślił się na chwilę – to znaczy podaj miejsce i datę, akurat mam wolne przez pewien okres czasu, więc jestem do twojej dyspozycji.

Przytłoczona propozycją, niewiele myśląc oznajmiłam, że pasuje mi w sobotę w Cinema City w Galerii Jurajskiej. Nie pytał o to, gdzie owa galeria się znajduje. Albo wierzył w siłę internetu, albo, czego w ogóle nie chciałam dopuszczać do myśli, wiedział, gdzie mieszkam. Nie spytał także o to, jaki film bym chciała obejrzeć i właściwie jak mam na imię. A ja żałowałam podjętej pochopnie decyzji, bo znając trochę jego charakter po obejrzeniu mnóstwa odcinków Igłą Szyte, spodziewałam się, że będę się nudzić na filmie, który wybierze. A z drugiej strony, kiedy tylko przypominałam sobie stalowy odcień jego oczu, skłaniałam się ku stwierdzeniu, że to był dobry wybór.

I pozostało mi czekać całe trzy dni do tego wielkiego dnia, podczas których nieustannie rozmyślałam, w co się ubiorę i jak to będzie, przy czym popadłam w delikatną obsesję.

Kiedy to piszę, co chwilę wpatruję się w zdjęcie, które wisi wprost przed moimi oczami i jest absolutnie piękne, nawet z autografem. ;)