„Nie przewrócę się, nawet się kurwa nie potknę.”

Maja Lidia Kossakowska

- Cholerny świat! – przeklnęłam odrobinę zbyt głośno i usiadłam na schodach, którymi właśnie gdzieś zmierzałam. Budowa hali okazała się być tak zawiła, że nie wiedziałam zupełnie, gdzie się znajduję. Wiedziałam za to, w którym miejscu chciałabym teraz być. Od dłuższego czasu szukałam toalety; sama, bo Marta zostawiła mnie na pastwę losu i pognała do sklepu kibica jak opętana. Na razie szło mi marnie.

To była moja pierwsza wizyta w Spodku i faktycznie, czułam się kosmicznie, bo zgubiłam się w miejscu, w którym zgubić się nie powinnam. Wrodzony upór kazał mi jednak podnieść się i szukać dalej, ale kiedy uniosłam wzrok w górę i usłyszałam ciche chrząknięcie wydobywające się z ust osoby, która nade mną stała, trochę mnie zamurowało.

Oczywiście, że wiedziałam, kim jest. Na pewno nie było trudno go dostrzec, tym bardziej, kiedy górował nade mną wzrostem w sposób tak oczywisty, że aż przerażąjący. Nie zdążyłam stanąć na nogach, bo jego obecność odrobinę mnie speszyła. A potem usłyszałam słowa, które choć  tak banalne, wypowiedziane w moim kierunku brzmiały jakoś niesamowicie.

- Pomóc ci? – spokój bijący od niego był wręcz namacalny, dzięki niemu odzyskałam zdolność do mówienia, chodzenia i ogólnie normalnego funkcjonowania, bo odpowiedziałam zarażona tym spokojem.

- Ja po prostu szukam toalety i nie wiem, gdzie mam iść.

Zabrzmiało to strasznie błaho i gdybym była wtedy sobą, to roześmiałabym się ze swojej głupoty. Nie byłam sobą, bo byłam pod wpływem hipnotyzującego, magnetycznego spojrzenia, które przeszywało mnie na wskroś, a mimo to było roześmiane. Uśmiechał się w sposób szczególny, było w tym wzroku coś takiego, co kazało mi zastanowić się nad tym, co właściwie chciałam zrobić.

Są różne rodzaje uśmiechów. Sztuczny, kiedy wargi wykrzywiają się w dziwacznym grymasie, a wzrok czasem wręcz kipi nienawiścią; smutny, kiedy śmieją się tylko usta, a oczy pozostają zamglone; i wreszcie zupełnie szczery, który potrafi zburzyć wszelkie mury, a śmieją się nie tylko usta, ale także radosne iskierki w źrenicach. Jego był ten ostatni i to właśnie on spowodował, że poczułam się niesamowicie.

Zaprowadził mnie w odpowiednie miejsce, choć mógł po prostu zostawić na pastwę losu, bo najpewniej nadszedł czas na rozgrzewkę, a on powinien być już na boisku i przygotowywać się do meczu. Było mi dziwnie, kiedy poczekał przed drzwiami, aż wyjdę z toalety i zapytał z tym swoim stoickim spokojem, czy mogę dać mu swój numer telefonu. Byłam tak zamroczona, że bez zastanowienia wyjęłam z torebki notatnik i długopis, zapisałam dziewięć cyfr i podałam mu postrzępioną kartkę.

Uśmiechnął się jeszcze raz, mówiąc „dziękuję” i wskazał mi kierunek, w którym powinnam iść. Odwróciłam się na pięcie i odeszłam zastanawiając się, co tak właściwie mi się przytrafiło. Nie powiedziałam o tym Marcie, kiedy w końcu odnalazłam ją w tłumie, bo wydawało mi się, że i tak by nie zrozumiała. Nie kiedy sama nie rozumiałam wydarzeń, których byłam uczestnikiem.