Najbardziej odczujesz brak jakiejś osoby, kiedy będziesz siedział obok niej i będziesz wiedział, że ona nigdy nie będzie twoja.

Gabriel García Márquez

Nie było innego wyjścia, jak tylko ułożyć Marcina w moim łóżku, tuż obok mnie. Wynajmowane mieszkanie, dzielone ze współlokatorem, który zarazem był moim najlepszym przyjacielem nie obfitowało w wolną przestrzeń. Zajęłam się logistyczną stroną tego przedsięwzięcia i wręczyłam Marcinowi ręcznik, po czym skierowałam go do łazienki z nakazem ogarnięcia się. Niestety nie byłam w stanie dać mu żadnej odpowiedniej koszulki do spania, bo w bartkowej wyglądałby co najmniej jak podlotek, który w drastycznym tempie wyrasta z ubrań.

Do łazienki weszłam zaraz po Marcinie, a kiedy mijałam się z nim w przedpokoju i ogarnęłam jego nagą klatkę piersiową wzrokiem, zrobiło mi się odrobinę zbyt gorąco. Tylko trochę. Umyłam się, szczególną uwagę przykładając do zębów, bo chciałam być przygotowana na każdą ewentualność i wróciłam do pokoju. Siedział na łóżku, tak śmiesznie wielki na tle skromnego, jednoosobowego łóżka. Oboje byliśmy zawiani, wiec oczywiste dla nas było to, że musimy spać razem i nie naprawdę ma innego wyjścia.

Uśmiechnął się do mnie tym swoim rozkosznym uśmieszkiem, a ja niewiele myśląc zarządziłam spanie. Dziwnie było leżeć tak blisko osoby, która pociągała mnie w ten szczególny sposób i usiłując trzymać się na dystans. Leżeliśmy już jakiś czas, on na boku za moimi plecami, ja wciśnięta w ścianę. Nie mogłam zasnąć, bo nie było zbyt wygodnie, a jego obecność wzmagała mój niepokój.  W końcu poczułam jak nieświadomie przygarnia mnie do siebie i łaskocze swoim oddechem w ucho. Było mi tak cudownie, że od razu zasnęłam.

Rano obudziłam się w jego ramionach i nawet nie musiałam udawać, że nadal śpię, bo on już nie spał. Wpatrywał się we mnie uważnie i jak tylko zobaczył, że otworzyłam oczy, uśmiechnął się i odgarnął mi grzywkę, która swoim denerwującym zwyczajem wchodziła mi w oczy. W odpowiedzi na mojej twarzy ukazał się blady uśmiech, który nie był taki jaki powinien być. Może było to spowodowane nową sytuacją, a może tym, że po prostu czułam się niezręcznie. Ale kiedy Marcin zbliżył swoje usta do moich i zaczął delikatnie je obcałowywać, aż zamruczałam z zadowolenia i nie stawiałam oporu. Wręcz przeciwnie, poddałam mu się całkowicie i skończyliśmy na wzajemnym poznawaniu swoich ciał.

Gładził właśnie moje plecy, co przyprawiało mnie o dreszcze, kiedy o swojej obecności postanowił poinformować mnie Bartek, wpadając z impetem do mojego pokoju. Instynktownie zakryłam nas kołdrą, a Bartek nic sobie nie robiąc z tego, że sytuacja jest niezręczna, przywitał się z Marcinem podając mu rękę, mnie pocałował w policzek i zaczął nawijać o tym, skąd właśnie wrócił i jak się wczoraj bawił.

Kiedy skończył i wreszcie zostawił nas samych, spojrzeliśmy tylko po sobie i wpadliśmy w niekontrolowany atak śmiechu, zbyt zszokowani występem Bartka, by analizować to, do czego między nami doszło.

Trochę mi z tym zeszło. Przepraszam. 
Teraz chyba będzie lepiej. 

Kochane Misiaki, jeśli mam komuś dawać znać o nowościach, zapraszam tu.